Właściwe uznanie długu
Można wyróżnić dwa rodzaje uznania długu: uznanie niewłaściwe i uznanie właściwe. Pierwsza opcja to umowa, którą zawierają obie strony na gruncie obowiązującej w polskim prawie normy swobody umów. W umowie przyjmuje się, iż tematem umowy jest każde roszczenie uprawnionego, nie ważne, z jakiego powodu wynika. Oznacza to, że roszczenie może być z zakresu prawa rodzinnego, rzeczowego lub spadkowego oraz ze stosunków obligacyjnych. Całość roszczenia musi być scharakteryzowana tak, by można było je określić jako roszczenie. Jednak nie musi być określona wysokość tego roszczenia. Każde roszczenie jest uznawane, nawet te w formie ustnej, natomiast musi być określone, iż jedna ze stron zgadza się na swoje obowiązki wobec drugiej strony. Podsumowując, uznanie następuje wtedy, gdy jedna ze stron jest zobowiązana, a druga wyłącznie przyjmuje korzyści.
Kliknij w link, jeśli chcesz poznać inne sposoby na odzyskanie swoich pieniędzy.
Niewłaściwe uznanie długu
Druga forma uznania, czyli uznanie niewłaściwe polega na niejednoznacznym złożeniu przez dłużnika oświadczenia o uznaniu długu, aczkolwiek na obserwacji jego zachowania przez kontrahenta, po którym widać, iż dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i ma zamiar go spłacić. Nie ma jednoznacznego przepisu, który ustaliłby, jakie jest to zachowanie, natomiast sądy jako uznanie niewłaściwe rozważają zapłatę części długu, rozłożenie zobowiązania na raty, odsetki, odroczenie terminu oraz całkowite zwolnienie z długu. Ogólnie rzecz biorąc są to zachowania, które wskazują na to, iż dłużnik jest świadomy tego, iż musi spłacić dług, np.:
-
prośba dłużnika o zwolnienie z długu,
-
prośba o rozłożenie długu na raty
-
prośba o odroczenie terminu spłaty
-
zwolnienie z zapłaty odsetek
-
spłata odsetek
-
spłata części długu
-
udzielenie ubezpieczenia długu
W tej formie uznania długu nie ma obowiązku wskazywać na podstawę prawną danego długu oraz wysokości uznawanego roszczenia. Zdarza się tak, że dłużnik może mieć zastrzeżenia, iż rodzaj uznania długu ma ograniczony charakter, tzn. może nie chcieć spłacać reszty należności, które powinien uregulować – wtedy należność nie jest objęta uznaniem.
Tak jak zostało wspomniane, najlepiej jest mieć wszystko na piśmie. Mamy wówczas większe podstawy np. do wysłania wezwania do zapłaty. Jeśli otrzymaliśmy pisemnie oświadczenie od dłużnika, w którym zawarte jest uznanie długu, można złożyć pozew do sądu o wydanie nakazu do spłaty należności. Dla wierzyciela jest to najkorzystniejsza forma procedury sądowej w celu odzyskania należności. Taki pozew jest tani, ponieważ wynosi ok. 1/4 opłaty niż w przypadku zwykłej opłaty sądowej. Dłużnik, który został pozwany, może oskarżyć firmę ściągającą dług, jednak wiąże się to z kosztami za pismo zawierające zarzut od nakazu zapłaty. Koszt wynosi trzykrotność tego, co zapłacił kontrahent za wniesienie pozwu. Jeśli pozwany nie podejmie żadnych działań w przeciągu 14 dni, to sąd może pozwolić komornikowi na wykonanie egzekucji komorniczej.
Co jeszcze daje uznanie długu
Uznanie długu niesie jeszcze jedną zaletę, o której nie wspominaliśmy. Każde zobowiązanie niespłacone w wyznaczonym terminie staje się zaległością. Zobowiązanie niespłacone ani nie ściągnięte w wyznaczonym okresie (3 lata dla zobowiązań przedsiębiorców; 10 lat gdy stronami nie są przedsiębiorcy) może ulec przedawnieniu. Jeśli nastąpi uznanie długu przez dłużnika, to dochodzi do przerwania biegu przedawnienia. Co oznacza, że czas po którego upływie dłużnik może upomnieć się o przedawnienie zobowiązania, ulega wydłużeniu.
Cały proces windykacyjny jest bardzo złożony, lecz uznanie długu przez dłużnika z pewnością usprawnia ten proces. Tym sposobem można zwiększyć szanse na odzyskanie swoich należności.
