Wystawa rocznicowa została przygotowana na podstawie materiałów ze zbiorów NAF dementi, Ośrodka KARTA, Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu i Archiwum Libri Prohibiti w Pradze, a także na podstawie bezpośrednich relacji osób działających w SPCzS-ie: Mirosława Jasińskiego, Zbigniewa Janasa, Jarosława Brody, Petra Pospichiala i Anny Walenty.
Ekspozycja składa się z 30 plansz i przedstawia chronologicznie historię SPCzS - od momentu pierwszego spotkania polskich, czeskich i słowackich opozycjonistów w sierpniu 1978 r. w Karkonoszach aż do obecnej działalności Fundacji Solidarności Polsko–Czesko–Słowackiej. Wystawa przygotowana została w języku polskim, angielskim, czeskimi i słowackim.
Wystawa ukazuje działaczy i historię Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej, ruchu opozycji demokratycznej powstałego w latach 80. ubiegłego wieku, od początku lat 90. funkcjonującego jako stowarzyszenie.
Do najbardziej rozpoznawalnych postaci zaangażowanych w działalność Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej należą lub należeli Václav Havel, Ján Čarnogurský (pierwszy premier Słowacji po przemianach ustrojowych), Jacek Kuroń, Zbigniew Romaszewski, Zbigniew Bujak czy Adam Michnik.
Solidarność była wyjątkowym przykładem współpracy międzynarodowej opozycji demokratycznej w państwach bloku radzieckiego. Jej przedstawiciele prowadzili niezwykłą działalność. Przeszli do historii jako fenomen, przekraczając granice czasu i przestrzeni. Z tego jednak nie zdawali sobie wtedy sprawy, zresztą nie to było celem ich działalności.
Do najważniejszych zadań Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej należało: gromadzenie wydawnictw niezależnych przeznaczonych do przerzutu przez granicę, organizowanie spotkań w górach i wypraw w góry, przygotowywanie akcji kurierskich, pomaganie osobom represjonowanym w państwach ościennych, upowszechnianie informacji o niezależnych inicjatywach.
Członkowie SPCzS nie szukali żadnej dodatkowej ideologii. Wynikała ona z potrzeby współpracy z organizacjami o podobnym spojrzeniu na świat, z sympatii do kraju sąsiadów, ale również z zadowolenia i satysfakcji, które ludzie wolni odczuwają w czasie wędrówek po Drodze Przyjaźni. Wtedy jednak szlak ten nie łączył, lecz z powodu istnienia straży granicznej dzielił.
Tak nie mogło pozostać…
